başqasının fikrini, yazısını, sənət əsərini və ya hər hansı yaradıcılıq məhsulunu öz adına çıxarmaqdır.

Sadə dillə desək, oğurluqdur, amma qələm və beyin oğurluğu. Məsələn, kiminsə yazdığı əsəri götürüb adını dəyişib təhvil verirsənsə , ya da kiminsə statusunu olduğu kimi kopyalayıb "öz fikrimdi" deyirsənsə bu plagiatdır

Mən saf sevgini insanlarda yox, heyvanlarda gördüm. Artığını istəmirlər, ehtiyaclarından çox yemirlər, səbəbsiz zərər vermirlər. Sadə, dürüst və olduğu kimidilər.

Bir dəfə sadəcə başını sığalladım deyə, 20 dəqiqə boyu məni “öz aləmində” qoruyan bir it gördüm. Nə gözləyirsənsə, onu da verirlər - nə əskik, nə artıq.

İnsanda nə gördüm? Yazmağa üşənirəm vallah. Oxuyacaq adam da oxumağa tənbəllik edər. O qədər uzundu ki, başı-sonu yox.

Bir heyvana güvəndiyim qədər heç bir insana güvənmərəm. Güvənmək istəmirəm də.

Əlavə eləyim: bu elə gizlində filan da deyil ha - açıq-açığına ortadadı. Heyvanları sevən çox insan üçün bu vəziyyət tam tanışdı.

Tək yaşamaq, tək gəzmək - bu elə bir rahatlıqdır ki, heç kimə izah vermirsən, heç kimə görə plan pozmursan. İstəyirsən qaçırsan, istəyirsən velosiped sürürsən, ya da sadəcə kafedə oturub sakitcə içəcəyini içirsən. Nə “hara gedək?”, nə də “kim gəlir?” dərdi var.

Ən gözəli də odur ki, qulağında sevdiyin musiqi varsa, tək qalmaq adama elə bir yüngüllük verir ki, sanki beynin format olunur. Öz vaxtın, öz qaydaların, sıfır drama. Tək yaşamaq azadlığın səssiz, amma möhtəşəm versiyasıdı.

Burda elə bil hamı model, hamı milyonçudu. Hər kadr bir film səhnəsi, hər paylaşım bir xoşbəxtlik manifesti. Sanki həyatları ancaq günəşli gündə başlayır, dəniz kənarında bitir.

Real həyat hardadı? Bilmirik. Amma Instagram-da hamı ya çox gözəl, ya da çox xoşbəxtdi. Halbuki əslində filtrin o biri tərəfində hamımız eyni dərdə yanırıq.

Açığı deyim, mən bacarmadım. Hər dəfə özümə söz verirəm ki, “bu dəfə pozitiv başlayacam”, amma alarm çalır, gözümü açıram və... həyat yenə restart.

Əgər bunu bacaran varsa vallah, halal olsun. Əhsən! Sizi təbrik edirəm, siz artıq başqa bir səviyyəsiz. Mən hələ o səviyyəyə qalxa bilməmişəm, çünki bazar ertəsi mənim üçün kabus kimidi.

Birdə bunun bazar günü istəmədən yuxudan tez oyanmağı var (ayrıca bax: bazar günü səhəri)

yeni dövrün ləng qəhrəmanları

Son vaxtlar yollarda bir qrup mal peyda olub: qabağı bomboşdu, amma elə bil tıxacdadır, sürünür. Dayan bir az, bu nə modadı belə? Yeni trend zad çıxıb deyəsən. Arxadan gələnlərə vecinə də deyil.

Bu, təkcə yavaş getmək deyil ha bu, arxandakı adama “mənə nə səndən” deməkdi. Açığı, bu artıq hörmətsizlikdi. Adamı əsəbiləşdirir, sanki bilərəkdən əyləclə oynayır.

Belələrinə cərimə kəsilsə, pis olmaz. Yol təkcə sənin deyil axı, hamı tələsir, hamının işi gücü var.

Uğur sadəcə şansdan ibarətdi? Əlbəttə ki yox...

Bəziləri deyir ki, “uğur varsa, deməli şanslısan.” Elə bil göydən düşür o uğur, lotereya kimi. Amma məsələ elə deyil. Şans bəlkə bir dəfə qapını döyər, amma açıb girə bilməsi üçün sən içəridə hazır olmalısan.

O “şans” dedikləri şey — fürsətin düz vaxtında gəlməsidi. Amma sən o vaxta qədər yatıb-durub gözləsən, əlində heç nə qalmayacaq. Gərək bu fürsət gələnə qədər sən öz işini görəsən: öyrənəsən, çalışasan, dözəsən. Əziyyətsiz iş olmur, qardaş...

Uğur — hazırlıqlı adamın yoluna çıxan fürsətdi. Hazırsansa, götürürsən. Hazır deyilsənsə, baxıb keçirsən.

Bu xüsusiyyət ilə narsisizm arasında incə bir xətt var. Sosial media dövründə, hər kəsin "ən yaxşı mənəm" havasında olduğu bir mühitdə bu düşüncə daha da şişir.

Amma yenə də məncə, hamı tam anlamıyla narsist deyil. Çoxumuz sadəcə öz həyat hekayəmizin baş qəhrəmanı olmağa çalışırıq. Əsas məsələ odur ki, bu yolun üstündə başqalarını da görə bilək, bir az da təvazökar olaq.

Sürücü kursunda keçdiyin 5 dərslə yolun ortasına çıxmaq olmaz. Ən azı 10 saat əlavə dərs götürməlisən, bunu başdan deyim.

Müəllim deyəcək: “Sən təzəsən, yavaş get”, “sağdan sür”. Amma özünə biraz güvənin varsa, hər deyilənə əməl etmə. Hətta lazım olsa, müəllimini dəyiş, daha sakit, baş aparmayan birini tap.

Muftanı birdən buraxma. Mənim öyrəndiyim əsas şey odur ki, maşın bir 3-4 metr getsin, sonra muftanı rahatca burax. Həyəcanlanma, burax getsin, sonra öz-özünə öyrəşəcəksən.

Tormuzun gücünü heç vaxt unutma. Şəhərdə tez-tez tormuzdan istifadə edəcəksən. Yavaşlamaq istəyirsənsə sadəcə tormuzu bas, amma tam dayanacaqsansa, həm tormuz, həm də muftanı bir yerdə basmalısan.

Axırda da bunu unutma: küçədə maşın sürən elə adamlar var ki, sən onlardan qat-qat ağıllısan. Özünə güvən, əsas məsələ budu.


*mufta - debriyaj
*tormuz - əyləc

İlk mübahisədə tələm-tələsik silinəcək fotodur bu. Münasibət hələ oturuşmamışkən belə şeylərə ehtiyac yoxdu məncə. Profil sənin adınadırsa, şəkli də sənin olsun. Hələ bir ortaq hesab açmısansa, sənə nə deyim, söz tapmaq çətindir.

Əlavə edim: bu profil şəkli məsələsi, münasibətin sağlam olub-olmadığını göstərməz. Sadəcə bir nümayişdi. İnsanlar bir-birini daha yaxşı tanımadan bu cür “göstəriş” addımları atanda, sonra hər şey havada qalır. O şəkil silinir, sonra da “niyə silib?” sualları başlayır. Halbuki heç başlamaq lazım deyildi. Profil şəkli sevgi sübutu deyil, səbir sübutu daha qiymətlidir.

Nəyə görə üzr istədiyini bilmədiyi üçün bu vəziyyətə düşən insanlar var.
Qarşısındakını dinləməyən, anlamayan və ya anlamaq istəməyən bu insanlar sadəcə vəziyyətdən çıxmaq, mübahisəni bitirmək və bir az da prim qazanmaq üçün üzr istəyirlər. Çox zaman da özlərini haqlı bildiklərinə və problemi anlamadıqlarına görə bu üzrün heç bir faydası olmur.

Bu, özünə xəyanəti müqəddəsləşdirmək kimidir. Sanki ürəyinə yapışmış bıçağı çıxarıb yerinə gül qoymağa çalışırsan, amma o yara həmişə qanayar. Xəyanət olan yerdə sevgi ola bilməz, güvən heç vaxt əvvəlki kimi ola bilməz, bir daha əvvəlki kimi ola bilməzsən. Bu, bağışlamaq deyil, özünü görməməzlikdən gəlməkdir.
(ayrıca bax: ikinci şansa layiq olmayan davranış)