Hər dəfə çimərliyə getmək sanki müharibəyə gedirmiş kimi hiss olunur. Ayaqlarım qumda "bataqlıq" rejiminə keçir, hər bir addımda qumun sərhədsiz hücumunu hiss edirəm — ayaqqabımın içi, çantam, hətta bir il sonra dolabımda belə o qum dənələri ilə qarşılaşıram.
Bir də çətir qurmağa çalışmaq var. Külək isə elə deyir ki, "Bu çətiri düz qura biləcəyinə həqiqətən inanırsan?" Çətiri nə qədər bərk yerə basırsan, o yenə də küləkdə həlqə kimi rəqs etməyə başlayır. Günəşdən qorunmaq isə xəyal olaraq qalır.
Su? Su görəsən hansı hissəyə çatar? "Dəniz sahilinə getdim" deyirsiniz, amma əslində dəniz sizdən 1 kilometr uzaqdadır. Qum üzərində sağ qalmağa çalışarkən çatan suyun nə qədər soyuq olduğunu gördüyünüz anda gözləriniz dolur — "bunun üçünmü mən o qədər günəşdə yandım?"
Amma yenə də çimərliyi sevirəm. Ən çox da o qum dənələri ilə mübarizə aparmağı! Çimərlik, bir az əsəb, bir az əyləncə, bir az da həyat dərsi.
Bir də çətir qurmağa çalışmaq var. Külək isə elə deyir ki, "Bu çətiri düz qura biləcəyinə həqiqətən inanırsan?" Çətiri nə qədər bərk yerə basırsan, o yenə də küləkdə həlqə kimi rəqs etməyə başlayır. Günəşdən qorunmaq isə xəyal olaraq qalır.
Su? Su görəsən hansı hissəyə çatar? "Dəniz sahilinə getdim" deyirsiniz, amma əslində dəniz sizdən 1 kilometr uzaqdadır. Qum üzərində sağ qalmağa çalışarkən çatan suyun nə qədər soyuq olduğunu gördüyünüz anda gözləriniz dolur — "bunun üçünmü mən o qədər günəşdə yandım?"
Amma yenə də çimərliyi sevirəm. Ən çox da o qum dənələri ilə mübarizə aparmağı! Çimərlik, bir az əsəb, bir az əyləncə, bir az da həyat dərsi.