İlk dəfə idman zalına yazılanda düşündüm ki, "Bu, mənim sağlam həyat yolundakı başlanğıcımdır." Amma həqiqət budur ki, zalın özü elə bir epik mübarizə meydanıdır! İlk olaraq, qaçış zolağı... Qulağımda motivasiya musiqisi, amma zolaqda qaçanda fikrimdə təkcə bir şey var: "Bu işgəncə nə vaxt bitəcək?"

Sonra gəlin çəkilərə keçək. Oradakı dəmir alətlərə baxanda özümü superqəhrəman kimi hiss etməliyəm, amma onları qaldırmağa çalışanda sanki "bu qədər iddiasız ol" deyirlər. Üstəlik, zalın o güzgüləri var — siz məşq etməyi düşünərkən onlar hər tərəfdən baxışlarınızı tutub sizi utandırırlar.

Ən əyləncəlisi isə məşq edən digər insanların vəziyyətidir. Onlar sanki idman zalının içində doğulublar, hər biri öz hərəkətlərini səliqə ilə yerinə yetirir. Mən isə bir neçə dəqiqə sonra su içmək üçün bəhanələr axtarmağa başlayıram.

Amma, bütün bu çətinliklərə baxmayaraq, idman zalı bir həyat dərsidir: hər dəfə tər tökərək, öz-özünə gülərək daha güclü çıxırsan. Ən azı, zalda keçirdiyim vaxt mənim gündəlik zarafat qaynağımdır.