Bəzi şeyləri yaşayarkən yox, bitdikdən çox sonra anlayırsan. Çox şeyi olduğu kimi qəbul edə bilirsən, çünki başa düşürsən ki, hər kəsin dərdi özünədir, heç kim sənin həssaslıqlarını daşıya-daşıya yaşamır.
Və bəlkə də ən önəmlisi — hər şeyi həll etməyə çalışmaq lazım deyil.
Bəzən axarına buraxmaq, susmaq, geri çəkilmək də bir cavabdır. Yaş artdıqca insan həll deyil, tarazlıq axtarır. Və bu tarazlığı səhv etdikcə, yıxıldıqca, sustuqca öyrənirsən.
Yaşlandıqca “olğunluq” dediyimiz şeyin, əslində, yavaş-yavaş bəzi şeylərdən əl çəkmək olduğunu anlayırsan. Amma incikliklə deyil — qəbul etməklə.
Və bəlkə də ən önəmlisi — hər şeyi həll etməyə çalışmaq lazım deyil.
Bəzən axarına buraxmaq, susmaq, geri çəkilmək də bir cavabdır. Yaş artdıqca insan həll deyil, tarazlıq axtarır. Və bu tarazlığı səhv etdikcə, yıxıldıqca, sustuqca öyrənirsən.
Yaşlandıqca “olğunluq” dediyimiz şeyin, əslində, yavaş-yavaş bəzi şeylərdən əl çəkmək olduğunu anlayırsan. Amma incikliklə deyil — qəbul etməklə.