Məsələn, hər kəs sənin kimi hiss etmir, sevdiyin qədər sevilməyə bilərsən. Ya da nə qədər çalışsan da, bəzi insanlar dəyişmir. Bəzi vidalar sonsuz olur, bəzi suallar isə cavabsız qalır. Həyat hər kəsə ədalətli davranmır və bəzən ən çox haqq edənlər belə uduzur.

Hər kəsin öz dərdi var və heç kim sənin acını sənin qədər hiss edə bilməz. Bax, bunları qəbul edəndə artıq sınmırsan, sadəcə bir az daha susursan. Amma o sükutun içində böyüyürsən, güclənirsən, yetkinləşirsən.
Qarşıdakı adam səni anlamırsa, danışmaq faydasızdır. İndi hər sözə cavab vermirəm. Sükutum mənim cavabımdır. Çünki bəzən sakitliklə daha çox şey izah olunur.
illərlər çalışaraq nəsə əldə etməyə çalışan atanı görmək və buna qarşılıq intelektual hiylə işlədərək və ya "torpil" ilə anidən zəngin olub həyatı krallar kimi yaşayanları görmək. Bu müqayisə adamı həyatdan soyudur