Beyniniz bəzən sizə oyun oynayır, xüsusən də tək olduğunuz zaman. Çox vaxt keçmiş sevgilinizi unuda bilməmək onun üçün həqiqətən darıxmaq deyil, onunla yaşadığınız hissləri xatırlamaqdır

insanlar həmişə keçmişi sevərək xatırlamağa meyllidirlər. Unutmaq istəmədikcə orada ilişib qalırsan.
Keçmiş sevgilini unuda bilməmək, ürəyin hələde o xatirələrlə dolu olduğunu göstərir. Amma zaman keçdikcə, bu xatirələr daha az əhəmiyyət kəsb edir. Unutmaq, sadəcə bir prosesdir və zamanla yeni başlanğıclar daha çox yer tutur.
Çünki keçmiş “bitdi” deyirik, amma beyin “tam başa düşmədim” deyir. Xüsusilə travmalar təkrarlanır. Beyin onları çözmək, izah tapmaq istəyir. Yəni düşünmək yox, həll etmək üçün ilişir. Dərs alınmayanda təkrar gəlir – yuxuda, xatirədə, bir cümlədə belə.
İnsanı sevdikdə, sanki beynin qısayol axtarır: bütün mərkəzlər bir nəfərə bağlanır, bütün yollar ona aparır. Ayrıldıqda isə heç bir sistem sıfırlanmır, sadəcə həmin ad silinmir. Sən yenidən həyat qurursan, amma köhnə xatirələr gizli şəkildə qalır.

Çoxları deyir ki, zaman hər şeyi unutdurur. Əslində elə deyil. Zaman sadəcə şəkillərin rəngini solur, amma yaddaşın sərhədləri qalır.

Unutmaq üçün içkiyə üz tutmaq, qaçmaq, özünü kitablara vermək – bunların heç biri çıxış yolu deyil. Çünki yaddaş inadkardır, orada “sil” əmri yoxdur, sadəcə “arxivlə” var.

Ən ağrılı tərəfi isə budur: kiçik bir detal arxivi açmağa kifayətdir. Tanış bir qoxu, tanış bir mahnı və ya küçənin bir bucağı... Birdən-birə çoxdan bitdiyini düşündüyün hekayənin davamı başlayır.